Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Αναθεωρώντας τον Άγιο Βαλεντίνο...!

  Αυτή τη γιορτή πάντα τη θεωρούσα λίγο χαζή. Γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε την αγάπη μας ή να παίρνουμε ένα δώρο την συγκεκριμένη μέρα? Γιατί περνώντας μια μέρα έξω από ένα μαγαζί , μια άσχετη μέρα να μην μπούμε να πάρουμε ένα δωράκι στον καλό μας? Έτσι γιατί σκέφτηκα πως θα του πήγαινε. Θεωρούσα πως είναι η γιορτή των μαγαζιών όχι των ερωτευμένων.
     Φέτος όμως κάτι άλλαξε και έχω ανάγκη να το γιορτάσω. Να πω στον καλό μου ένα ευχαριστώ που σε μια δύσκολη εγκυμοσύνη ήταν δίπλα μου σε όλα. Που μου έδειχνε κάθε στιγμή, ακόμα κι εκείνες που έβλεπα πως δεν έμοιαζα σε τίποτα με το κορίτσι που ήμουν πριν τις δυσκολίες, πως εκείνος με βλέπει το ίδιο no matter what. Για την τόση υπομονή που έδειξε στην κακή μου διάθεση. Στο ότι δεν σκέφτηκα τόσους μήνες ούτε για ένα δευτερόλεπτο να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω πόσο τον αγαπώ. Για το ότι είχε χάσει τον κόσμο μέχρι να βγω από την καισαρική, δεδομένου πως δεν ήξεραν αν θα έβγαινα ζωντανή από εκεί μέσα. Για τις πρώτες μέρες που επαναλάμβανα συνέχεια "κοίτα πως έγινα " και εκείνος απαντούσε "εμένα μου αρέσεις ". Μα πάνω απ' όλα να τον ευχαριστήσω για τον πανέμορφο γιο μας. Που μπροστά του όλα μοιάζουν τόσο μακρινά και τόσο μικρά. 
    Αναθεώρησα λοιπόν. Ίσως δεν είναι τόσο χαζή η γιορτή τελικά. Ίσως είναι μια ευκαιρία ΑΚΟΜΑ να πούμε ένα σ' αγαπώ. Να δείξουμε για μια μέρα ακόμα το πόσο νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Ακόμα και τα μαγαζιά ας γιορτάσουν κι αυτά. Τόσο ματώνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Το μόνο που δεν ξέρω είναι το τι μπορεί να είναι τόσο ακριβό (συναισθηματικά) ώστε να μπορέσω να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά. Φυσικά ξέρω πως με αγάπη όλα διορθώνονται. Με μια αγκαλιά και ένα φιλί. 

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Είμαι μαμά!

    Μια υψηλή πίεση με έφερε στο μαιευτήριο 2 εβδομάδες πριν την ΠΗΤ. Ενώ λογάριαζα να γεννήσω φυσιολογικά, η επιπλοκή με ανάγκασε να κάνω καισαρική. Ήταν η μόνη φορά που δεν φοβήθηκα για μένα ούτε στιγμή. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βγει καλά το μωρό μου. Τόση ταλαιπωρία στην εγκυμοσύνη μου να μην πήγαινε χαμένη. Δεν έβγαλα άχνα ούτε όταν μου έκαναν την επισκληρίδιο, ούτε κατά την διάρκεια της καισαρικής. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να τελειώσουν όλα. Ο Πάνος έξω ήταν χαμένος. Βλέπεις η κατάσταση ήταν κρίσιμη και απλά κανείς δεν μου το είχε πει. Παρόλα αυτά, όταν άκουσα τον γιο μου να κλαίει ήταν ίσως μια από της πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου.  25 Δεκεμβρίου 2014 και ώρα ακριβώς 01:15 έγινα μαμά. Τον βάλανε στο στήθος μου και μόλις τον φίλησα σταμάτησε να κλαίει. Άγια μέρα γεννήθηκε το παιδί μου. Μας έσωσε και τους δύο εκείνη την ημέρα. Ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν δεν είχα πάει προληπτικά στο μαιευτήριο. Ούτε είχα καταλάβει πως είχα πίεση. Ένιωθα φυσιολογικά. Κατά λάθος την βρήκαν.
       Επειδή είχα ορούς στα χέρια μου δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω. Μόνο να φιλήσω τα μουτράκια του. Ύστερα τον πήρανε. Εμένα με έστειλαν στην ανάνηψη. Εκεί δεν μπορούσα να τον δω. Έμεινα 3 μέρες. 9 μήνες περίμενα τον γιο μου και τώρα δεν μπορούσα να τον κρατήσω. Σαν λεχώνα το πήρα βαριά και άρχισα να φρικάρω εκεί μέσα.