Αυτή τη γιορτή πάντα τη θεωρούσα λίγο χαζή. Γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε την αγάπη μας ή να παίρνουμε ένα δώρο την συγκεκριμένη μέρα? Γιατί περνώντας μια μέρα έξω από ένα μαγαζί , μια άσχετη μέρα να μην μπούμε να πάρουμε ένα δωράκι στον καλό μας? Έτσι γιατί σκέφτηκα πως θα του πήγαινε. Θεωρούσα πως είναι η γιορτή των μαγαζιών όχι των ερωτευμένων.
Φέτος όμως κάτι άλλαξε και έχω ανάγκη να το γιορτάσω. Να πω στον καλό μου ένα ευχαριστώ που σε μια δύσκολη εγκυμοσύνη ήταν δίπλα μου σε όλα. Που μου έδειχνε κάθε στιγμή, ακόμα κι εκείνες που έβλεπα πως δεν έμοιαζα σε τίποτα με το κορίτσι που ήμουν πριν τις δυσκολίες, πως εκείνος με βλέπει το ίδιο no matter what. Για την τόση υπομονή που έδειξε στην κακή μου διάθεση. Στο ότι δεν σκέφτηκα τόσους μήνες ούτε για ένα δευτερόλεπτο να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω πόσο τον αγαπώ. Για το ότι είχε χάσει τον κόσμο μέχρι να βγω από την καισαρική, δεδομένου πως δεν ήξεραν αν θα έβγαινα ζωντανή από εκεί μέσα. Για τις πρώτες μέρες που επαναλάμβανα συνέχεια "κοίτα πως έγινα " και εκείνος απαντούσε "εμένα μου αρέσεις ". Μα πάνω απ' όλα να τον ευχαριστήσω για τον πανέμορφο γιο μας. Που μπροστά του όλα μοιάζουν τόσο μακρινά και τόσο μικρά.
Αναθεώρησα λοιπόν. Ίσως δεν είναι τόσο χαζή η γιορτή τελικά. Ίσως είναι μια ευκαιρία ΑΚΟΜΑ να πούμε ένα σ' αγαπώ. Να δείξουμε για μια μέρα ακόμα το πόσο νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Ακόμα και τα μαγαζιά ας γιορτάσουν κι αυτά. Τόσο ματώνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Το μόνο που δεν ξέρω είναι το τι μπορεί να είναι τόσο ακριβό (συναισθηματικά) ώστε να μπορέσω να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά. Φυσικά ξέρω πως με αγάπη όλα διορθώνονται. Με μια αγκαλιά και ένα φιλί.
Φέτος όμως κάτι άλλαξε και έχω ανάγκη να το γιορτάσω. Να πω στον καλό μου ένα ευχαριστώ που σε μια δύσκολη εγκυμοσύνη ήταν δίπλα μου σε όλα. Που μου έδειχνε κάθε στιγμή, ακόμα κι εκείνες που έβλεπα πως δεν έμοιαζα σε τίποτα με το κορίτσι που ήμουν πριν τις δυσκολίες, πως εκείνος με βλέπει το ίδιο no matter what. Για την τόση υπομονή που έδειξε στην κακή μου διάθεση. Στο ότι δεν σκέφτηκα τόσους μήνες ούτε για ένα δευτερόλεπτο να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω πόσο τον αγαπώ. Για το ότι είχε χάσει τον κόσμο μέχρι να βγω από την καισαρική, δεδομένου πως δεν ήξεραν αν θα έβγαινα ζωντανή από εκεί μέσα. Για τις πρώτες μέρες που επαναλάμβανα συνέχεια "κοίτα πως έγινα " και εκείνος απαντούσε "εμένα μου αρέσεις ". Μα πάνω απ' όλα να τον ευχαριστήσω για τον πανέμορφο γιο μας. Που μπροστά του όλα μοιάζουν τόσο μακρινά και τόσο μικρά.
Αναθεώρησα λοιπόν. Ίσως δεν είναι τόσο χαζή η γιορτή τελικά. Ίσως είναι μια ευκαιρία ΑΚΟΜΑ να πούμε ένα σ' αγαπώ. Να δείξουμε για μια μέρα ακόμα το πόσο νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Ακόμα και τα μαγαζιά ας γιορτάσουν κι αυτά. Τόσο ματώνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Το μόνο που δεν ξέρω είναι το τι μπορεί να είναι τόσο ακριβό (συναισθηματικά) ώστε να μπορέσω να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά. Φυσικά ξέρω πως με αγάπη όλα διορθώνονται. Με μια αγκαλιά και ένα φιλί.